సహన పరీక్ష

‘‘కంగువా’’’ తో ఖంగు తిన్న తర్వాత సూర్య ‘‘రెట్రో’’ అంటూ పలకరించాడు. ట్రైలర్‌ చూస్తే ఏదో కామెడీ కలగలసిన మిశ్రమ జానర్‌ అన్నట్టుగా అనిపించింది. దర్శకుడేమో కార్తిక్‌ సుబ్బరాజ్‌- హైలీ అన్‌ ప్రెడిక్టెబుల్‌. ఫలితం ఎలాగైనా ఉండొచ్చు! ఏవో అనుమానాలున్నా కేవలం సూర్య మీద అభిమానంతో హాలుకు జనమైతే వస్తారన్నది అంచనా. వచ్చారు కూడా! ఇంతకీ కథ, కథనం వగైరాలు ఎలా ఉన్నాయో చూద్దాం.

పారివేల్‌ (సూర్య) బాగా రఫ్‌ అండ్‌ టఫ్‌ మనిషి. అతని తండ్రి (జోజు జార్జ్‌) కూడా అంతే. ఒక దశలో తండ్రీకొడుకుల మధ్య గొడవొస్తుందిబీ తండ్రి చేతిని నరికేస్తాడు కొడుకు పారివేల్‌. దానికి కారణం కూడా పారివేల్‌ ప్రేమించిన అమ్మాయి రుక్మిణి (పూజా హెగ్డే). తన ప్రియుడి హింసాప్రవృత్తి నచ్చని ఆమె అతనినుంచి దూరంగా వెళ్లిపోతుంది. ఆమె ఎక్కడుందో తెలీక భగ్నప్రేమికుడిగా జైల్లో కాలం గడుపుతాడు పారివేల్‌. ఒక దశలో ఆమె అండమాన్‌ లో బ్లాక్‌ ఐలాండ్‌ అనే చోట ఉందని తెలుస్తుంది. అక్కడికి వెళ్తాడు పారివేల్‌. వెళ్తూ వెళ్తూ తన కూడా చాప్లిన్‌ (జయరాం) అనే లాఫింగ్‌ డాక్టర్‌ ని కూడా తీసుకెళ్తాడు. ఆ లాఫింగ్‌ డాక్టర్‌ చేత ‘‘హ హ’’ అనే హాస్పిటల్‌ పెట్టించి స్టాండిరగ్‌ కామెడీ చేస్తూ నవ్వించే లాఫింగ్‌ డాక్టర్‌ గా అండమాన్లో అడుగుపెడతాడు. ఇక అక్కడి నుంచి ఈ పారివేల్‌ తన ప్రేయసి రుక్మిణిని ఎలా కలుస్తాడు, ఆమెకి తాను మారిన మనిషిగా చూపించుకునే ప్రయత్నంలో ఎదురైన సవాళ్లు? వాటిని అధిగమించలేని వైనం.. చివరికి రుక్మిణే అతనిని ఎలా అర్ధం చేసుకుంది అనేది తెర మీద ‘‘చాలా ఓపికగా’’ చూడాలి.

ఒక్క వాక్యంలో చెప్పాలంటే, కరడుకట్టిన హింసాప్రవృత్తిగల వ్యక్తి తన ప్రియురాలి ప్రేమలో పడి ఎలా శాంతమూర్తి అయ్యాడన్నది ఈ చిత్రంలోని ప్లాట్‌ పాయింట్‌. అయితే దానిని కథగా మలచే ప్రయత్నంలో ప్రేక్షకుల మెదళ్లను చితక్కొట్టేశాడు దర్శకుడు. కథనంగా రాసుకునే క్రమంలో ప్రేక్షకులని కట్టేసి కొట్టినంత పని చేసాడు. హాలువాడు ఇచ్చిన ఇంటెర్వల్‌ ఒకటే అయినా ప్రేక్షకులు స్వచ్ఛందంగా తీసుకున్నవి మూడు నాలుగుంటాయి. ఒక దశలో అయితే సినిమా హాల్లో ఉన్నామా లేక పిచ్చాసుపత్రిలో ఉన్నామా తెలియని పరిస్థితి.

అసలు సూర్య-జోతిక జంటకి ఏమయ్యింది? కథల ఎంపికలో తేడానా, దర్శకుల మీద అపారమైన నమ్మకమా? లేక అన్నీ తెలిసినా జరుగుతున్న పొరపాట్లా అంటే ఏం చెప్తారో మరి.

‘‘రెట్రో’’ అని పేరు పెట్టినంత మాత్రాన ఇంత పాత చింతకాయ కాన్సెప్ట్‌, ఔట్‌ డేటెడ్‌ కథనం చెప్పమని కాదు కదా! ఔట్‌ డేటెడ్‌ అని ఎందుకనిపిస్తుందంటే ఎప్పుడో 2010లో వచ్చిన ‘‘ఆయిరత్తిల్‌ ఒరువన్‌’’ (యుగానికి ఒక్కడు)లో కూడా ఇలాగే ఏదో ప్రాంగణం, అందులో మనుషుల్ని కృరంగా చంపుతుంటే జనమంతా ఎంజాయ్‌ చేస్తూ చూడడంలాంటివున్నాయి. అలాంటి ఎలిమెంట్స్‌ తో ఒకటి చెయ్యాలనిపించి ఈ విధంగా బాదినట్టున్నారు సూర్య-జ్యోతిక జంట.

పాత సినిమా పాటలు నేపథ్యంలో వినిపిస్తుంటాయి. అవన్నీ అరవ పాటలే. తెలుగులో డబ్‌ చేసినప్పుడు తెలుగు పాటలు పెట్టొచ్చు కదా! అలాగని ఆ ఉద్దేశం లేదా అంటే గోడల మీద అరవ అక్షరాలని గ్రాఫిక్స్‌ లో తెలుగులోకి మార్చారు. సాధ్యమైనంత వరకు అరవ అక్షరాలు కనపడకుండా చూసుకున్నారు. కానీ బ్యాక్‌ గ్రౌండ్‌ సాంగ్స్‌ విషయంలో మాత్రం సాంబారు మరిగించారు.

ప్రధమార్ధం, ద్వితీయార్ధం అని తేడా లేదు..రెండూ శ్రాద్ధం పెట్టినట్టే ఉన్నాయి. ఏ పాత్ర ఎమోషన్‌ తో ప్రయాణం చేయాలో తెలియని పరిస్థితి. ఎవరు కరెక్టో అర్ధంకాని స్థితి. చూస్తుంటే అన్ని పాత్రలూ చిరాకు తెప్పించేవిలా ఉన్నాయి. మరీ ముఖ్యంగా జయరాం పోషించిన చాప్లిన్‌ పాత్ర. అంత టేలెంటున్న నటుడిచేత కూడా చిరాకు పెట్టించేలా నటింపజేసాడంటే దర్శకుడి మానసిక స్థితి ఏంటో ఊహించొచ్చు. రాసుకోవడంలో ఎక్కడా కనిస్టెన్సీ లేదు. స్పృహలో ఉండే రాసుకున్నాడా? సోయలో ఉండే తీసాడా? అనే ప్రశ్నలొస్తుంటాయి చూస్తున్నంత సేపూ.

సినిమా మొత్తం ఇలా ఉన్నాక సాంకేతిక అంశాల గురించి, నిర్మాణ విలువల గురించి, నేపథ్య సంగీతం గురించి మాట్లాడుకోవడం అనవసరం. సూర్యా ఫిల్మోగ్రఫీలో అత్యంత చిరాకుపరిచిన చిత్రంగా ఇది రికార్డ్‌ సొంతం చేసుకుంటుంది.

సూర్య నటన బాగుందా అంటే ఏం చెప్పాలి? బాగుందనే చెప్పాలి. ఏం బాగుందొ చెప్పమంటే మాత్రం కష్టం. కథ, కథనం అలా ఉన్నాయి మరి.

పూజా హెగ్డే మాత్రం సినిమా మొత్తం చీర కట్టులో పక్కా మిడిల్‌ క్లాస్‌ అమ్మాయిలాగ దర్శనమిచ్చింది. కంటికి ఇంపుగా ఉంది. హావభావాలతో మెప్పించే పని చేసింది కానీ ఆస్వాదించే స్థాయిలో లేరు ప్రేక్షకులు.

జోజు జార్జ్‌ మాత్రం సరిగ్గా సరిపోయాడు. నాజర్‌ పాత్ర నిడివి పరిమితంగా ఉండి, పోకడ మాత్రం అతిగా ఉంది. ప్రకాష్‌ రాజ్‌ ది రెండు మూడు సీన్లల్లో వచ్చే కేరెక్టర్‌. మిగిలిన వాళ్లు ఓకే. విలన్‌ గా విధు కూడా సరిపోయాడు.

‘‘కంగువ’’దెబ్బకే ఇంకా తేరుకోని సూర్య అభిమానులకి ఈ ‘‘రెట్రో’’ చావు దెబ్బ. ఆక్సీజన్‌ సిలిండర్‌ నుంచి వెంటిలేటర్‌ స్టేజ్‌ కి వెళ్లినట్టుంది ఫ్యాన్స్‌ పరిస్థితి. ఇలాంటి సినిమా ఇంకొక్కటి వస్తే అభిమానం పాడెక్కడమే.

అసలే వేసవి వేడితో ఏసీ హాలుకెళ్లి కూర్చుందామనుకున్న సింగిల్‌ స్క్రీన్‌ ప్రేక్షకులకి, హాల్లో సూర్యా కంటే బయట సూర్యుడిని భరించడమే నయమన్నట్టుగా ఉంటుంది. ‘‘యుగానికొక్కడు’’ లో తమ్ముడు కార్తీ వీపు మీద పులి మచ్చ, ఇక్కడ ‘‘రెట్రో’’లో అన్నయ్య సూర్య పొట్ట మీద శూలం మచ్చ. అంతకు మించి పెద్ద తేడా ఏమీ లేదు. ఎక్కడో మొదలైన కథ ఎక్కడెక్కడో తిరిగి అండమానులో తేలుతుంది. సినిమా అంతా అయ్యాక తెర మీదున్న నటీనటులంతా హీహీహీ అంటూ పళ్లికిలించి అకారణంగా నవ్వుతుంటారు. ఇంత సేపు ఈ సినిమాని భరించినందుకు మీరు ఎంత వెర్రిపప్పల్రా అని ఈ సినిమాకి పని చేసిన వాళ్లంతా వెక్కిరిస్తున్న ఫీలింగొస్తుంది ఆడియన్స్‌ కి. ఎరక్కపోయి వెళ్తే ఏసీ హాల్లోనే వడదెబ్బ తగిలేలా ఉంది. ఈ సినిమా చూడ్డానికి చాలా సహనం కావాలి. సహనంలో నోబెల్‌ బహుమతి అందుకునే స్థాయి ఉంటే పర్లేదు కానీ..లేకపోతే సాహసమే!

గ్రేటాంధ్ర సౌజన్యంతో..